Gerard Bons: Irritatie door irritatieDe dankbaarheid die ik voel als mijn tegenstander een mooie zet van mij uit zíjn notatie onthult? Leverde drie jaar gêne op, over mezelf. Volstrekt onnodig bij mijn mindervaliditeit.
Dat leidde tot irritatie door irritatie. Daarom fotografeer ik mijn partijen van januari vanaf een statief. Ik experimenteer eerst in Twello, heeft geen jeugd. (Helaas, maar komt van pas.) Alleen al voor inschatten van de beste hoogte en de hoek van de camera. Recht over de tafel, half naast mij of iets ertussenin. Dat heeft geduld nodig om te leren bij ons vlot op te stellen.
Na de beslissing klap ik alleen de poten ineen. Vertrek met de camera nog op het statief, demonteer in de gang. Dat ‘toestandje’ betekent niets met schaken tegen een blinde. Continu dat zenuw wekkende gewriemel tegenover je. “Het glas is nog steeds half vol,” is mijn motto in het toegevoegde leven. Nogal wat artsen, twee psychiaters, veel soorten therapeuten, familie, vrienden, netwerk met tennissers en schakers, de sportschool en ikzelf, sleepten mij er doorheen. Heb ik al vorig jaar beschreven in een ‘kerstverhaal’ (over mijn Hoor-hulp) uitgebreider beschreven. Jullie hielpen mij fantastisch, clubgenoten van Pallas. Wat een stimulans, eindelijk als geïmporteerde ‘stokvis’ aansluiting bij de aloude vereniging. Na het eerste verzoekje gaven jullie zonder toelichting mij de plaats in de luwte achter in de zaal. Verkorte speeltijd? Blijkt geen probleem. Gelukkig kon ik wat terug doen met enkele eerdere clubbladbijdragen.
|
