Slachtoffer èn ‘ramptoerist'Binnen een minuut had ik 112 gebeld. "Mooi dat je zo adequaat reageerde", hoorde ik soms. Daar dacht ik al anders over toen de brandweer aan de gang was, had direct de telefoon moeten grijpen. Ik ging half twee naar bed en zag vlammetjes onder onze auto. Naar mijn vrouw, diep in slaap, riep ik dat zíj 112 'moest' bellen!
Vroeg me ook even af of de emmer in de kelder lag of in de schuur. Terwijl ik al zestig jaar weet dat water een benzinebrand alleen verergert. Toen vlammen over een achterwiel opspoten, belde ikzelf. De politie was er snel. Toen de derde onbedachtzaamheid.
In het najaar waren +++-erkerramen geplaatst. We hoorden er drie meter achter te blijven, wilden toch alles volgen. Getroffenen èn ‘ramptoeristen’. Gelukkig brandde vijftig liter benzine verder zonder 'Tarwekamp-detonatie'.
En ben verbluft over de kwaliteitsfoto die de NOS nog dezelfde ochtend toonde.Om drie uur onrustig naar bed, half negen belden twee agenten aan voor de aangifte. Een verdachte, die na vijf branden nog 'munitie' over had, was aangehouden. Een uur later ex-collega Martijn Ubels, wij ontvingen hem met gemengde gevoelens. In de krant verwoordde hij onze geanonimiseerde schrik prima. Ook zorg bij de omwonenden. Daaronder een jong paar met peuters. Die sliepen gelukkig boven achter, ongestoord. Papa vertelde dat de oudste tot de volgende avond verontwaardigd was om wat die oude buren was aangedaan. Wat ontroerend!
De vervelendste keuze: dezelfde avond schaken in Twello. Even ingedeeld, bij oneven was ik thuis gebleven. Ik won die avond, was ondanks (of juist door) het emotionele etmaal verbazend geconcentreerd! En heb desondanks anderhalve week rust genomen, ook op 64 velden. Al in december schreef ik me ‘vertroeteld’ te voelen bij mijn tweede club. Die is me even lief als die, waar ik vorig jaar het speldje kreeg voor 25 jaar KNSB-lidmaatschap. Na de tweede afmelding bij Paul twijfelde ik tot het avondeten over herroeping. Omdat er toen wel een bye was. Ik wil ook zoveel mogelijk namen van Deventer clubgenoten leren kennen. Afasie gaat vooral gepaard met geheugenverlies voor namen. Desondanks bleef ik 3 april weg, was nóg niet klaar voor een schaakavond. Ik kan tenslotte niet nalaten nog een zinnetje van het (fiets-)december-artikel te parafraseren. Ik moet schaken als een Zen-monnik om de aandacht vast te houden. Lijk dan nurks, hoor geen groet, alleen tegen de tegenstander ben ik twintig seconden beleefd. Direct na de uitslag wil ik juist graag analyseren, praten, vluggeren.
Sneu voor die jongens, na de straat moesten ze opgeworpen roet afspuiten. Heb ze na de koffie een zakje choco-paaseitjes meegegeven. Gerard Bons |
