Extern

Groesbeek, 11-04-25 auteur: René Renders

SOS: Pallas 1 pakt zijden draad

In de voorlaatste ronde stond een echte degradatiekraker op het programma, die passend genoeg gespeeld werd in de kelder van Dorpshuis De Mallemolen van onze tegenstanders, PION 1 uit Groesbeek.

De wedstrijdleider ter plaatse had mooie woorden voor de 16 strijders in petto, waarbij hij onder meer repte over het aanwezige degradatiespook, wat misschien wel van dubbel voer voorzien zou worden. Immers, voor beide teams gold dat alleen winst de kans op handhaving in stand zou houden, terwijl een gelijkspel zou betekenen dat we beiden kopje onder zouden gaan.

Onder die omstandigheden kon er van een vreedzame strijd natuurlijk geen sprake zijn. Dat neemt niet weg dat de Groesbekenaren uiterst vriendelijk en gastvrij waren. We werden getrakteerd op een eerbetoon aan Rob de Nijs in de zaal boven ons, en de kantine was voorzien van inspirerende kunst. En er was zelfs een lift naar beneden (en weer naar boven) voor onze Gerard.

De wedstrijd ging kalm van start, wat in het bijzonder gold voor de partij tussen Jim en Leo Wijnhoven. Deze partij werd gekenmerkt door enkele pieken op de achtergrond, een paar venijnige wendingen die uiteindelijk niet gespeeld werden, enkele mooie curves en vooral bijna totale symmetrie. Een beetje zoals op de foto. Een vlotte remise was dan ook het logische resultaat.

Niet lang daarna zette ik ons op voorsprong. Ik deed een poging mijn tegenstander zo ver mogelijk terug te dringen. Dit lukte wel, maar mijn tegenstander deed geruime tijd gezonde en logische zetten, waardoor ik toch niet echt een voordeel had. Dit veranderde ineens toen hij besloot lang te gaan, waarna ik de damevleugel kon openen door wat pionnen te geven. Geen echte offers, want ik kreeg er geforceerd een stuk door. Daarna zat er nog een venijnig paardoffer in wat direct tot winst van dame en/of koning zou leiden. Een vlotte overwinning derhalve.

Niet lang daarna vergrootte Gerard de voorsprong, door een mooie overwinning op een sterke tegenstander. Zelf schrijft hij er het volgende over:
"Gewonnen!
Met zwart kwam ik via het Loperspel in een wat passieve, maar toch ook wel elastische stelling terecht. Het lukte om door bezetting van de half-open f-lijn met torens mijn tegenstander in het defensief te dwingen. Daarbij nam voor hem de kans op een uitglijder exponentieel toe.

Een oud gezegde in schakerskringen luidt: Als goede zetten schaars worden, dan dient een bok al gauw zich aan.

En zo geschiedde…"

Op bord 4 naast mij speelde Frank iets Scandinavisch, en na een zet of 5 leek me zijn stelling zeer verdacht. Dit gevoel werd alleen maar sterker toen hij ook nog een pion moest geven en zijn koning op d7 belandde. Juist op dat moment was Frank wel redelijk tevreden over zijn stelling, en naar later bleek volkomen terecht. De zwarte koning stond vreemd genoeg veiliger dan de witte. Frank won zijn pion terug, en haalde wit ook in op ontwikkelingsgebied. Daarna maakte hij helaas een paar ongelukkige keuzes, eerst door een prachtig paard te ruilen voor een kreupele loper, en vervolgens door zijn koning na een schaakje naar de onderste rij te laten terugdringen, waar hij tussen zijn loper op f8 en toren op h8 kwam te staan. Hoewel hij een stuk meer had, stond hij vast en had wit een, op het oog, niet te stoppen vrijpion. Misschien had een serie dameschaakjes Frank nog kunnen redden, maar hij zag het niet meer zitten en gaf de tegenstander de hand.

Robert bracht de marge daarna weer op 2 punten. Hij kreeg een stelling die hem volgens mij wel bekend was en ook wel lag. Gebruik makend van een mooi ruimteoverwicht en een aantal open lijnen voor de torens, lukte het hem om de zwarte stelling binnen te vallen, met het ene stuk na het andere. De zwarte koning werd opgejaagd, en vond uiteindelijk zijn graf op a5. Mooie partij!

Matthijs speelde tegen Ronald Zollinger, wat een rematch bleek van hun eerste partij uit 1978. Ronald bleek de notatie zelfs nog te hebben. Hieruit kan in elk geval worden afgeleid dat beiden er qua speelsterkte op vooruit gegaan zijn sindsdien…;). In de partij van vrijdag probeerde Matthijs toegang tot de zwarte koning te krijgen door het offeren van zijn h-pion. Zwart stond echter stevig en één toegangsweg was niet voldoende. Omdat het centrum en koningsvleugel vrijwel niet doorgankelijk waren kwam de gedroomde aanval dan ook niet echt van de grond. Anderzijds had Matthijs’ koning niets te duchten, die stond eenzaam met wat witte en zwarte pionnen de damevleugel te bewaken. Omdat Matthijs niet zag hoe hij door kon breken, en wist dat we nog een halfje nodig hadden voor ten minste één wedstrijdpunt, vroeg hij toestemming om remise aan te bieden (zoals het hoort). Nadat deze verkregen was, haastte Matthijs zich terug het bord, om het aanbod te plaatsen. In de tegenstander zijn bedenktijd (niet zoals het hoort). Die nam het na enig nadenken aan, omdat hij ook niet zag hoe hij nog kon winnen. Keurige remise derhalve, zeker omdat de engine in de analyse niet erg enthousiast was over de witte stelling. Matthijs mocht daarna nog op de foto met een echte bekende Groesbekenaar.

Bas wist ons vervolgens in veilige haven te loodsen, althans voor de avond zelf. Hij speelde op bord 6 een solide partij tegen de teamcaptain van PION. In een stelling waarin hij tegen een geïsoleerde pion kwam te staan, lukte het hem om langzamerhand steeds meer stukken af te ruilen, wat me gunstig leek voor zwart. Op een gegeven moment zag ik echter dat Bas zijn paard had “geofferd”, waarvoor hij verbonden vrijpionnen op de damevleugel had gekregen. Daarnaast had hij een aanzienlijk tijdvoordeel. Het leek erop dat de pionnen konden doorlopen, maar wit verdedigde zich taai. Dit kostte hem wel bijna al zijn tijd, wat een paar keer leidde tot een “Matthijsje”. Uiteindelijk moest Bas zijn pionnen opgeven, maar won wel het witte paard. Daarmee was een volkomen symmetrische stelling ontstaan, waarop wit opgelucht een remiseaanbod plaatste. Bas had echter nog twintig minuten, tegen 12 seconden voor wit, en sloeg beleefd af. Hierdoor was zijn tegenstander dermate verbouwereerd, dat hij door zijn vlag ging en de winst dus alsnog naar Bas ging. Ik kan me de frustratie van de tegenstander enigszins voorstellen, al was er natuurlijk niks onoorbaars gebeurd. Inmiddels lijkt deze overigens weer te zijn afgezakt, zie het verslag van de tegenstander:

Max was, enigszins uitzonderlijk, als laatste bezig. Hij speelde tegen Wim Molenkamp, een zeer ervaren speler met een nog altijd hoge rating. Dit was aan het spel ook wel af te zien, Max beslist geen eenvoudige avond. Een geopende h-lijn bood geen garantie voor aanval tegen de zwarte koning en tegenspel door het centrum lag steeds op de loer. Max hield wel steeds een duidelijk voordeeltje op de klok, en wist na wat complex manoeuvreren een vrije b-pion te verkrijgen. Daartegenover stond een vrije d-pion voor de tegenstander. Met beiden een dame en witveldige loper, en niet geheel veilige koningen, was zorgvuldig rekenwerk gevraagd. Dit was Max wel toevertrouwd. Weliswaar kon zwart als eerste promoveren, maar belangrijker was dat de extra dame van Max op het bord bleef. Een zwaarbevochten winstpartij.

Eindstand 2-6. Daarmee is PION gedegradeerd, en hebben wij nog een kansje op handhaving. We hebben het echter niet in eigen hand. In theorie konden we nog twee teams voorbij steken, namelijk Het Kasteel en Mook. Het Kasteel boekte echter een 4-4 gelijkspel tegen Max Euwe, waardoor zij buiten ons bereik zijn. Mook speelt komende week tegen een ander Twents team, namelijk Lonneker. Wij moeten hopen dat onze provinciegenoten ons een helpende hand toesteken en winnen, anders zal onze eindsprint te laat zijn...