Omdat het tegenwoordig niet meer vanzelfsprekend is dat ironie door iedereen begrepen wordt, toch maar even een korte uitleg over de titel:
- We hebben de sterkste tegenstander (en de verste reis) al gehad.
- Veel slechter kan het niet, qua uitslag.
- Het vertoonde spel biedt echt wel perspectief!
Verder valt er op een 7-1 nederlaag natuurlijk weinig af te dingen, al hadden we met een beetje mazzel wel een paar bordpuntjes meer kunnen scoren.
Maar goed, in onze eerste wedstrijd in de 2e klasse ooit heeft het zeer sterke team van Waagtoren 1 ons hardhandig kennis laten maken met de wetten van het schaken op een hoger niveau, en laten zien dat Kaasstad vooralsnog duidelijk sterker is dan Koekstad. Gelet op het gemiddelde ratingverschil van zo’n 170 punten in ons nadeel en het feit dat Waagtoren een ambitieus team heeft met diverse toptalenten en enkele geroutineerde versterkingen, is 7-1 waarschijnlijk niet eens zo’n rare uitslag. Vooraf waren onze doelen dan ook beperkt tot genieten van de wedstrijd en kijken waar we speldenprikken zouden kunnen uitdelen.
Op bord 1 gebeurde dat in elk geval niet. Wouter probeerde zijn partij tegen Frank Agter rustig op te zetten, maar die had duidelijk andere plannen en dwong wit direct in het defensief. Wouter zag zich genoodzaakt een pion te offeren, maar zoals ik het kon beoordelen loste dat niet de druk op zijn stelling op. In feite leverde het alleen een penning op een zwarte toren op, maar dat woog op geen enkele manier op tegen de stortvloed van zwarte pionnen die Wouter op de koningsvleugel op zich af zag komen.
Morris speelde op bord 2 een goede partij tegen IM Yong Hoon de Roover. Hij was goed in staat de agressieve bedoelingen van wit op tijd in de kiem te smoren en kon op een gegeven moment zelfs aan een sterke tegenaanval gaan denken. Bij een ingewikkelde combinatie haalde hij echter twee zetten door elkaar waardoor hij er niet met winnend voordeel uitkwam, en de bewezen klasse van zijn tegenstander deed in feite de rest.
Op bord 3 mocht Guy het proberen tegen Frank van Tellingen. Hij zette het met wit agressief op, maar net niet agressief genoeg, waardoor hij zijn plusje niet echt te gelde kon maken. Zoals wel vaker gebeurt als je je kans niet grijpt, nam zwart het roer over en plaatste een krachtig stukoffer, wat nog correct leek ook. Kennelijk werd het niet helemaal zorgvuldig uitgespeeld waardoor Guy mogelijk nog een kans op verdediging gemist heeft, maar uiteindelijk bleek het toch te ingewikkeld om te houden.
Max mocht het op bord 4 opnemen tegen reuzendoder Danny de Ruiter. Gelukkig hoort Max (nog) niet tot de reuzen, dus had Danny het tegen hem een stuk lastiger. Op een bepaald moment won Max zelfs een achtergebleven pion en leek op weg naar maar, maar ook hier gaf de klasse van zijn tegenstander de doorslag. Met inventieve/taaie verdedigingszetten hield wit het dicht, won zijn pion terug en uiteindelijk gaf een trucje de doorslag. Niettemin mooi gespeeld door Max!
Over de partij van Jim kan ik vrij kort zijn. Zijn tegenstander, Juan de Roda Husman, was deze keer simpelweg te sterk. Tegen diens Spaanse Siciliaan lukte het niet om een initiatief van betekenis op te zetten en zoals het dan wel vaker gaat, werd hij langzaam teruggedrongen. De aanval met g4 kwam dan ook te laat, en versnelde in feite het einde.
Op bord 6 nam ik met zwart plaats tegen Mariska de Mie, die ik ook weleens in Raalte tegen het lijf ben gelopen. Weliswaar een snelschaakpotje en ik denk bijna 10 jaar geleden, maar in mijn herinnering ging ik er vrij hard af…Ik was dus gewaarschuwd, en evenals op het bord naast mij, liet Mariska zien dat een v-tje achter je naam geen garantie geeft op een rustige partij. Onze partij was in elk geval erg ingewikkeld, met lang uitgestelde rokades en een groot ruimtevoordeel voor wit tegenover de hoop op tegenspel voor zwart. Uiteindelijk leek het ruimtevoordeel toch te gaan winnen, maar een foute 40e zet bood een ontsnapping naar een volkomen gelijke stelling en onontkoombare deling van het punt.
Op dat moment had invalster Alicia al de halve eer voor ons gered door remise te maken tegen hun grote damestalent Maaike Keetman. Misschien had er wel meer ingezeten, maar ik ondanks dat ik aan het bord ernaast zat had ik er weinig kijk op. Zo had ik niet eens gezien dat Alicia al lange tijd met een (geofferd) stuk minder speelde, en dacht daarom dat het huizenhoog gewonnen was. Dat was het dus niet, wel was het gruwelijk ingewikkeld en interessant, wat ook wel blijkt uit het feit dat deze partij zowel door ons als door Waagtoren langdurig werd geanalyseerd.
Radboud speelde op bord 8 tegen Rob Konijn een voor hem bekende opening, maar kwam er toch niet helemaal lekker uit. Op een bepaald moment zag hij zich gedwongen zijn dame te offeren, wat tot ieders verbazing al eens eerder gespeeld bleek te zijn. Niet dat het daarom goed was, maar toch. De compensatie bleek in de praktijk wat oppervlakkig, in elk geval leek wit niet al teveel moeite te hebben om het uit te spelen.
Het wedstrijdformulier liegt niet....
De fikse nederlaag had gelukkig weinig gevolgen voor de teamspirit en vol vreugde trokken we naar de in het centrum van Alkmaar gereserveerde Italiaan Portofino. Daar werden we echter minder vrolijk van. Blijkbaar wordt voor een Alkmaars kwartiertje een minuut gerekend, want nadat de rennende ober ons verzekerd had dat hij in 3 minuutjes bij ons zou zijn, mochten we nog een hele voetbalhelft wachten… . Uiteindelijk mocht het de pret niet drukken, al gingen we daarna nog net wat meer uitgeput op Deventer aan…met veel dank aan de chauffeurs (m/v) Eric en Alicia!
