Pallas 1 verliest topperIn de strijd om de herfsttitel bleek Almere net een maatje te groot voor ons vlaggenschip. Ondanks de late afmelding van Jan Willem wegens ziekte, verliep de reis naar het westen zonder al te grote problemen, vooral dankzij Ben, die te elfder ure bereid was in te vallen, en ondanks ondergetekende, die medebestuurder Eric met een kluitje naar het station had gestuurd. Gelukkig was de laatste zo intelligent om zelf te bedenken dat we vanaf de Beestenmarkt vertrokken, zodat we mooi op tijd ter plaatse waren. Naast Ben speelden we ook met Radboud als invaller voor Jop, die het druk had met bezorgen van kerstkaarten. Almere trad met drie invallers aan. Hiermee waren we op papier iets zwakker, maar dat mag, zeker dit seizoen in klasse 3B, geen naam hebben. Sterker nog, met een beetje geluk hadden we ook deze wedstrijd in ons voordeel kunnen beslissen. Ga maar na, als Morris “gewoon” op tijd a6 speelt en de witte aanval afslaat, als Jim “gewoon”, na zijn pion te hebben teruggewonnen, remise maakt en als Johnny “gewoon” kalm werkt aan zijn stellingsvoordeeltje, zouden we zomaar twee punten meer kunnen hebben dan in de wedstrijd gebeurde. Aan de andere kant zou het een beetje flauw zijn om ons verlies af te schuiven op wat momenten, aan de andere kant valt ook vast wat af te dingen, al is het bij nadere analyse waarschijnlijk niet veel. OK, Max had kunnen verliezen, maar onze overige punten kwamen vrij onberispelijk tot stand. Maar goed, Almere heeft een niet te onderschatten team, wat wij al wisten van voorgaande seizoen, maar vooral van dit seizoen. Ze hebben immers alle titelfavorieten al over de knie gelegd dit seizoen en bleken ondanks drie invallers niet veel verzwakt. Ook was al vrij snel in de wedstrijd duidelijk dat we het niet gingen redden. Hoewel de rondjes langs de velden dus over het algemeen reden tot optimisme gaven, ging het bij enkelen van ons kort na elkaar mis. De exacte volgorde weet ik niet meer, maar ik weet nog wel dat ik naast mij Jim een keurige partij zag spelen waarin hij met geduld zijn in de opening geofferde pionnetje terugwon en een volkomen gelijkwaardige stelling bereikte. Wel met beiderzijds nog behoorlijk wat stukken op het bord. Toen ik voor het laatst keek, speelde Jim een mooie tussenzet die een kwaliteit leek te winnen. Zijn tegenstander had echter een even mooie (of eigenlijk mooiere, dus) tegentruuk door zijn dame te schijnofferen, waarmee het Jim was die materiaal moest inboeten. Weliswaar slechts een pion, maar wel een die zijn stelling bij elkaar hield. Tegen dame en paard van de tegenstander viel vervolgens weinig eer meer te behalen. Niet lang daarna moest ook mijn andere buurman met de zwarte stukken opgeven. Morris kreeg voor de zoveelste keer een vleugelgambiet tegen (ik heb ze niet geteld, maar de afgelopen jaren echt onwaarschijnlijk veel). Ook nu leek het volgens het vaste scenario te verlopen: Morris pakt pion, krijgt een ogenschijnlijk gevaarlijke aanval over zich heen, rekent zich eruit en wint het eindspel. Of maakt remise, dat is hem ook een enkele keer gebeurd. Tegenstander Diederic ’t Hooft is echter een geduchte aanvaller en wist het Morris zo lastig te maken, dat die enkele cruciale zetjes niet maakte. Met weinig tijd op de klok was het vervolgens te lastig om zijn verdediging sluitend te krijgen en voor het eerst in jaren moest Morris extern een 0 incasseren. Ben speelde op bord 7 tegen een tegenstander met bijna 200 ratingpunten meer. Normaal draait hij daar zijn hand niet voor om, maar nu kwam hij niet lekker uit de opening. Mijn eerste gevoel bij de stelling was, dat het zomaar eens op een verloren pionneneindspel zou kunnen uitdraaien, gezien de achtergebleven boertjes die Ben had. Dat was volgens mij precies waar zijn tegenstander op aanstuurde en Ben zag helaas weinig kans hier veel tegenin te brengen. Ergens tussendoor had ik de spanning een beetje teruggebracht. Voor het derde achtereenvolgende seizoen mocht ik tegen Pim Groot, nu had ik echter een keertje wit. Ik ga mezelf niet hard op de borst kloppen, maar het was een vrij strakke partij. Mijn agressieve aanpak wierp al snel vruchten af, door enkele te passieve zetten werd zwart in de verdediging gedrongen, offerde een pion maar kwam niet onder de druk uit. Zonder echt tegenspel verleidde ik mijn tegenstander in tijdnood tot geven van meer materiaal, een vrij soepel puntje dus. Achteraf “beklaagde” Pim zich dat hij nergens een partij van mij had kunnen vinden om zich te kunnen voorbereiden. Zelfs op de website van Pallas werd hij blij gemaakt met een dode mus, aangezien de partijen daar niet naspeelbaar blijken te zijn. WEBMASTER, leest u mee?? Radboud behaalde helaas niet meer dan een degelijke remise tegen Johannes Kossen. Die speelde een klassieke egel tegen de Maroczy van Radboud en het evenwicht werd wel een paar keer verbroken, maar niet zodanig dat de ander daar van wist te profiteren. Toen een eindspel met ongelijke lopers verscheen, kon Radboud weinig anders dan het remise-aanbod accepteren. Johnny speelde op het laatste bord een best redelijke partij met zwart. Tegenstander Frans Hazenberg probeerde hem met laffe zetjes uit zijn tent te lokken, maar Johnny hield het overzicht. Op een gegeven moment verloor hij een pion, maar dit was volgens mij eerder voor- dan nadelig, aangezien het een geïsoleerde dubbele e-pion betrof en de paarden van de tegenstander wel op heel ongelukkige velden stonden. Johnny had echter wel erg veel tijd verbruikt om te beseffen dat hij best redelijk stond en toen het tijd werd om te oogsten overzag hij een lopervorkje. Dit kostte hem uiteindelijk teveel materiaal en een wanhoopsoffensief bleek helaas niet meer dan dat. Toch, afgezien van het resultaat, bemoedigend spel! Met een 4,5-1,5 tussenstand konden we slechts proberen de schade beperkt te houden, en dit werd keurig gedaan door Max en Guy. Eerstgenoemde speelde een spannende partij tegen een agressieve speler, maar bleef koelbloedig verdedigen en op tegenspel loeren. Op een gegeven moment dacht ik dat de witte aanval doorsloeg (misschien was dat objectief ook wel zo), maar Max had een paar gevaarlijke vrijpionnen die ervoor zorgden dat wit niet voluit kon gaan. Zo bleef de partij in evenwicht en werd de vrede getekend. Een keurige remise dus! Guy was toen bezig zijn vis op het droge te slepen. Hij speelde een langzame, maar goede aanvalspartij tegen Mike van Niel. Toen ik even niet oplette moest deze zijn dame en een stuk geven tegen twee torens van Guy. Er waren echter maar weinig open lijnen en de koning van Guy had het een beetje benauwd, dus geduld was vereist. Hierbij stelde Guy de zenuwen van de toeschouwers regelmatig op de proef, maar uiteindelijk bleek dat hij het allemaal goed berekend had. Eindstand dus 5-3, niets om ons voor te schamen, al had er best meer ingezeten. Na de winterslaap gaan we verder met een thuiswedstrijd tegen Caïssa 5 uit Amsterdam.
|